Φίλος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ο Νώντας Φαρμάκης και εξαιρετικά ενδιαφέρον το σημείωμά του το σχετικό με τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που προκύπτει αβίαστα μέσα στην άνθηση του φιλελευθερισμού...Σας το παρουσιάζουμε.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΡΙΞΑΝΕ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΝΑ
ΔΟΥΝΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΓΩΘΕI
Ο κοινωνικός κανιβαλισμός,
σαν γνήσια απάντηση του κατώτατου επίπεδου του νοσηρού ατομικισμού, στην υγιή
συλλογική δράση, εκδηλώνεται αθόρυβα στην αρχή, ακολουθώντας βαθμιαία ανάπτυξη
με εφαρμογή στις υπάρχουσες ιεραρχήσεις και συσχετισμούς δυνάμεων μέσα στην
κοινωνία. Αρχικά πλήττει του μη έχωντες δυνατότητα γνωστοποίησης του δράματος
που βιώνουν ( μικρές ομάδες μεταναστών, αβοήθητοι μοναχικοί ασθενείς ιδίως
ψυχικά πάσχοντες κλπ). Αργότερα επεκτείνεται σε κοινωνκούς σχηματισμούς με
ιδαίτερα χαρακρηριστικά ( Ρομά, πάσχοντες απο ανίατη νόσο κλπ). Η τελική επικράτηση
του φαινομένου αφορά βέβαια σε όλη τη δομή της κοοινωνίας και γίνεται χρήσιμο
εργαλείο οχι μόνο στην διαχείρηση των κρίσεων αλλά και στην διασπορά και
ενίσχυση του φόβου ως κύριο όργανο επιβολής της εξουσίας.
Βασική προυπόθεση
τουλάχιστον στις πρώτες φάσεις της επικράτησης του κοινωνικού κανιβαλισμού,
καθίσταται η απενοχοποίση των ομάδων που συμετέχουν ως κανιβαλιστές, με την
ιδεολογικοποίηση του εγχειρήματος με “ορθολογική” επιχειρηματολογία. Αργότερα
δεν ειναι αναγκαίο ούτε καν αυτό επειδή η αποκτήνωση δημιουργεί τετελεσμένο
συνειδησιακό status.
Ένα παράδειγμα κοινωνικού
αλλά και κυριολεκτικού κανιβαλισμού, έχει αποτυπωθεί στον πίνακα του Ζαν Λου
Τεοντόρ Ζερικό με τίτλο “ Η σχεδία της Μέδουσας” που εκτίθεται στο Λούβρο. Ο
Πίνακας αναφέρεται στην παρακάτω ιστορία:
Το 1816 μέρος ενός μικρού
γαλλικού στόλου που καταπλεέι προς την Σενεγάλη για την ανάληψη της
διακυβέρνησής της απο του Γάλλους αποικιοκράτες, είναι και η φρεγάδα “
Μέδουσα”.
Κατά τη διάρκεια του
ταξιδιού, η φραγάδα προσκρούει σε κάποια ξέρα. Ο απεγκλωβισμός εκτιμάται
αδύνατος και επιλέγεται ως λύση διάσωσης, η πρόχειρη κατασκευή σχεδίας, με
προοπτική την ανεύρεση της πλησιέστερης ακτής. Λόγω κακών υπολογισμών τα εφόδια
δεν επαρκούν και ο καπετάνιος προτείνει σαν λύση στον πανικό που επικρατεί,
αρχικά την εγκατάληψη τραυματιών και αρρώστων. Η λύση έγινε αποδεκτή απο τους
υγιείς. Οταν όμως οι εναπομείναντες μετά από μερικές ημέρες πάλι ήρθαν
αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της πείνας, τότε ο καπετάνιος άρχισε να
ρίχνει κλήρους για το “ποιός θα φαγωθεί”. Ετσι μας πληροφορεί και το γνωστό
μακάβριο μεν, παιδικό δε, τραγουδάκι που αποτελεί μετάφραση του αντίστοιχου
γαλλικού.
Δεν είναι γνωστό βέβαια αν
και η δεύτερη λύση έγινε το ίδιο πανηγυρικά αποδεκτή.
Δεν είναι γνωστό ακόμη αν
και η σημερινή ελλήνική κοινωνία θα την αποδεχτεί ως λύση. Η κυβέρνηση πάντως
ανοιχτά, απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα την πρότεινε και την εφαρμόζει.
Αναμένεται η κοινωνική αντίδραση
Σχόλια