Τον χαβά του ο φίλτατος ΠΑΠ, που καλά κάνει και μιλάει για το χρέος, τα αίτια δημιουργίας του και τον ρόλο του στον πολιτικό εξανδραποδισμό πολιτών και λαών...
Σας παραθέτουμε αυτούσιο το εξαιρετικά "διδακτικό" και επιγραμματικά υπομνηστικό σημείωμά του...
Ξανά και ξανά
Να λοιπόν πως διαμορφώνεται σήμερα “το χρέος” στις χώρες της “Ευρωζώνης των λαών”.
Όταν λέμε χρέος εννοούμε το κλασσικό προϊόν συσώρευσης πλούτου για την ολιγαρχία, που έχει πλέον μετεξελιχθεί κατάλληλα, ώστε να “παίζεται” με ασφάλεια σε όλα τα χρηματιστηριακά ταμπλώ και να αποδίδει έως και πέραν των προβλέψεων.
Ασφαλώς πρόκειται για μια διαδικασία ανοικτή και για τις “πλατιές μάζες των εργαζομένων”, οι οποίες μπορούν να συμμετέχουν de jure, χωρίς αποκλεισμούς, μιας και αυτοί πληρώνουν τα έξοδα λειτουργίας του καζίνο και ασφαλώς την επανακεφαλαίωση της μπάνκας, προκειμένου τα ευαγή ιδρύματα να παραμένουν ελκυστικά, για να αποτελούν έναν must προορισμό για την περιορισμένη αλλά εκλεκτή πελατεία τους.
Τα αποτελέσματα “παιγνιόθεν” είναι πράγματι εντυπωσιακά και δικαιολογούν την αγωνία, το ρίσκο, την αβεβαιότητα και την έκσταση που δημιουργούν τέτοιου είδους ενδιαφέροντα στους μεγιστάνες, αλλά και στους θιασώτες (άλλη κατηγορία) “του πλούτου και της εξουσίας”.
Σύμφωνα λοιπόν με την Oxfam International, όπως έχει ανακοινώθηκε στο forumτου Davos :
Σχεδόν το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου ανήκει μόνο το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Ο πλούτος του 1% από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, ανέρχεται σε 110.000 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό αντιστοιχεί σε 65 φορές τον συνολικό πλούτο του πληθυσμού που κατατάσσεται οικονομικά κάτω από το μισό του παγκόσμιου πλούτου. Αυτό το ίδιο κατώτερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το ίδιο μερίδιο πλούτου με τους πλουσιότερους 85 ανθρώπους στον κόσμο.
Επτά στους δέκα πολίτες ζουν σε χώρες όπου η οικονομική ανισότητα έχει αυξηθεί τα τελευταία 30 χρόνια. Το πλουσιότερο 1% αύξησε το μερίδιο του εισοδήματός τους σε 24 από τις 26 χώρες για τις οποίες έχουμε στοιχεία μεταξύ 1980 και 2012. Στις ΗΠΑ, το πλουσιότερο 1% προσεταιρίστηκε το 95% της ανάπτυξης μετά την οικονομική κρίση από το 2009, ενώ το κατώτερο 90% φτώχυνε ακόμη περισσότερο.
Δικαιολογημένες λοιπόν οι ανησυχίες της κας Λαγκάρντ η οποία σαν εκπρόσωπος του φιλόπτωχου, ανθρωπιστικού οργανισμού (προς θεού όχι Μ.Κ.Ο. μην τα μπερδεύουμε) του Δ.Ν.Τ. εξέφρασε πρόσφατα στο Λονδίνο, σε ημερίδα που έγινε με τίτλο “Inclusive Capitalism” , την αγωνία της για το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας(εδώ ξεχνάτε τα περί καπιταλισμού), αν και εφ'όσον επιβεβαιωθούν οι δυσοίωνες προβλέψεις αυτού του περιέργου Μάρξ.
Ο κακοήθης αυτός είχε προβλέψει ότι ο καπιταλισμός με τις υπερβολές του φέρει το σπόρο της ίδιας του της καταστροφής, τη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια μιας μειονότητας, η οποία ενδιαφέρεται για τη συσσώρευση κερδών προκαλώντας τεράστιες συγκρούσεις και κυκλικές κρίσεις (αν είναι ποτέ δυνατόν !!!).
Ενοχλημένη από την ανισότητα που υπάρχει σήμερα στον κόσμο (από που κι ως που άραγε) δήλωσε ακόμη πιο παραστατικά ότι : οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο που θα μπορούσαν να χωρέσουν σε ένα διώροφο λονδρέζικο λεωφορείο, κατέχουν πλούτο ίσο με εκείνο του φτωχότερου 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Και στο τέλος αναρωτήθηκε :
άραγε αποτελεί ο inclusive capitalism δηλαδή ο “ενταξιακός” καπιταλισμός (αυτός είναι κατά τη γνώμη μου εννοιολογικά ο καλλίτερος όρος), τη λύση στον exclusive capitalism δηλαδή τον “αποκλειοποιητικό” καπιταλισμό.
Μ'άλλα λόγια τρελλαθήκαμε : όλοι μαζί θα τα τρώμε ;;
Άσε δε που αυτός ο inclusive capitalism, όπως τον εννοεί η κα Λαγκάρντ είναι μια επινόηση των Prahalad και Hammond, που έχουν ήδη δημοσιεύσει τις απόψεις τους σ' ένα άρθρο στο Harvard Business Review ήδη από το 2002. Οι “προηγμένες ιδέες τους” βασίζονται σε λύσεις μάρκετιγκ και αποτυπώθηκαν σε μια υποθετική περίπτωση μελέτης για την “ανάπτυξη” στην Ινδία (Prahalad και Hammond 2002). Δεν μένει παρά να δεί κανείς αυτό το μοντελάκι, που εκτός των όσων γνωρίζετε και που εύλογα σας δημιουργούν πολλαπλές αμφισβητήσεις, επενδύει τα όποια “αναπτυξιακά κέρδη” σε “αμυντικές δαπάνες”, που αγοράζει από που αλλού βέβαια, από τις ΕΠΑ. Κατατάσεται ως 9η κατά σειρά χώρα με 47,4 δις $ (2,7 του ΑΕΠ, ίδιο περίπου με τους ευρωπαϊκούς κολοσσούς).
Για να επανέλθουμε όμως στο πρώτο γράφημα με το χρέος, παραθέτουμε τα σχόλιατης Handelsblatt :
Μια σωστή πιθανή “χαλάρωση” του Συμφώνου Οικονομικής Σταθερότητας και Ανάπτυξης !!!!! είναι δυνατόν να γίνει μόνο προς το τέλος 2014.
Στη συνέχεια, είναι αναγκαίο ούτως ή άλλως να γίνει μια αναθεώρηση των σκληρών δημοσιονομικών κανόνων της. Ακόμη και το γνωστό ως σκληροπυρηνικό αφεντικό του Euro-group ο Jeroen Dijsselbloem θεωρεί ότι μια “χαλάρωση” είναι αναγκαία:
“Πρέπει να αλλάξουμε τους μηχανισμούς, ώστε οι πρόσθετες μεταρρυθμίσεις να ανταμείβονται και να πιστώνονται " είπε ο Ολλανδός σε μια συνέντευξη.(ποιες είναι αυτές ; τι άλλο θα δούμε ακόμα ;;)
Συγκεκριμένα πρόκειται για τη ρύθμιση που καταδικάζει τις υπερχρεωμένες χώρες – μέλη να μειώνουν το έλλειμμά τους κατά τουλάχιστον 0,5 % ετησίως. Αν μια κυβέρνηση, παρά την εφαρμοζόμενη λιτότητα, διατηρεί υψηλά το επίπεδο των δημοσίων επενδύσεων της, τότε θα μπορούσε να συζητηθεί μια “χαλάρωση”, ανέφεραν άτομα από το περιβάλλον του (μεγάλου ειδικού !!) (αλήθεια ;; τι λέτε !!)
Αυτό είναι αλήθεια, αλλά όχι όμως πάνω από το κατώτατο όριο της ΕΕ, που καθορίζει ότι το έλλειμμα δεν πρέπει να ξεπερνά το 3% της οικονομικής παραγωγής. (να μη παίρνουμε και αέρα !!)
Βέβαια η Γαλλία και η Ιταλία πολύ θα ήθελαν να συνυπολογίζονται οι δημόσιες επενδύσεις. Κάτι τέτοιο, όμως φαίνεται ότι είναι αντίθετο με τις απόψεις του Dijsselbloem.
(τι λέτε !!!)
Μετά απ'όλα αυτά τι δεν καταλάβατε ;;;;;
Να δω τώρα όμως εγώ τι κατάλαβα.
Κατάλαβα ότι όσο υπάρχει Σύμφωνο Οικονομικής Σταθερότητας (έτσι σκέτο, γιατί παρά τις ανοησίες του (Χ)ολλάντ δεν μπορεί φυσικά να υπάρξει σε καμία περίπτωση Ανάπτυξη), δεν είναι ποτέ δυνατόν να δούμε όχι μόνο εμείς, αλλά ολόκληρη η Ε.Ε. άσπρη μέρα. Σας θυμίζω ότι αυτό το σύμφωνο ουδέποτε έχει επικυρωθεί από τα κοινοβούλια των χωρών μελών.
Επανέρχομαι για άλλη μια φορά στη σκέψη μου - ήδη εδώ και πάνω από δύο χρόνια σχετικά με τη δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής συσπείρωσης γύρω από το ζήτημα της κατάργησής του, υιοθετώντας την πρόταση για δημοψήφισμα
Ποτέ δεν είναι αργά ακόμη και για κείνους που δεν κατάλαβαν για τι ακριβώς μιλάμε... Επαναλαμβάνω ότι κάτι τέτοιο θα ξεπερνούσε σκοπέλους που αναδύονται από διάφορα βαλτά διλήμματα, για κάθε είδους αντιμετώπιση του μνημονίου, δεδομένου ότι: και το μνημόνιο να “ακυρωθεί” στην ουσία δεν μπορεί να καταργηθεί, όσο υπάρχει ένα τέτοιο σύμφωνο. Για όσους αποτελεί πρόβλημα η διαδικασία “απόρριψης – κατάργησης – καταγγελίας (μονομερούς ή μη) – ακύρωσης – σχισίματος ή ό,τι άλλο θέλετε” του μνημονίου, με τη κατάργηση ενός τέτοιου συμφώνου ανοίγει ο δρόμος για μια άλλη πολιτική αντιμνημονιακή, χωρίς λιτότητα. Τότε το μνημόνιο δεν θα έχει καμμία υπόσταση. μΜα τέτοια πρόταση αποτελεί τη βάση για τη ευρύτερη δυνατή συσπείρωση, ακόμη και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, γεγονός που απαιτείται σήμερα ειδικά, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η ισχυρή και καλά οργανωμένη επίθεση της διεθνούς ολιγαρχίας μια πρόταση για κατάργηση του συμφώνου με δημοψήφισμα, δηλαδή ενάντια στην επιβολή ενός τεχνοκρατικού μέτρου με διαστάσεις θεσμού, που δεν κατοχυρώνεται μέσα από καμμιά ευρωπαϊκή η εθνική διαδικασία, και που έχει ήδη αποδείξει τις θλιβερές του επιπτώσεις, θα δημιουργούσε τεράστια προβλήματα σε κόμματα ακόμη και συντηρητικά, στο να εναντιωθούν, χωρίς να κινδυνεύσουν να αποκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις, παρά τη δημαγωγία τους και να μην συναινέσουν σε αυτήν οι συνθήκες είναι πλέον υπερώριμες για την αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης από τη συντριπτική πλειοψηφία των λαών των ευρωπαϊκών χωρών, δεδομένου ότι ακόμη και στις “αναπτυγμένες” χώρες γεύτηκαν πλέον – τόσα χρόνια με αδιάκοπη κρίση – τους καρπούς της λιτότητας που επιβάλλει ένα τέτοιο σύμφωνο οι λαοί της Ευρώπης μέσα από ένα δημοψήφισμα μπορούν να ξεπεράσουν την απογοήτευσή τους και την επιφύλαξή τους, πως ό,τι και να κάνουν με τη ψήφο τους στις βουλευτικές εκλογές δεν καταφέρνουν ποτέ τίποτε, γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα συντηρητικά κόμματα μόνα τους ή από κοινού καταφέρνουν να συνεχίζουν την ίδια πολιτική της λιτότητας. Στη περίπτωση αυτή πρόκειται για μια γνήσια έκφραση της θέλησής τους, πάνω σ'ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα, που δεν κινδυνεύει να αλλοιωθεί, με τις ενέργειες και τις επιλογές κομμάτων και συνασπισμών, που στη πορεία αλλάζουν θέσεις και διακηρύξεις ανάλογα με τα συμφέροντα τους.
Πρόκειται για την εφαρμογή στη πράξη της άμεσης δημοκρατίας.
Κάτι ξέρουν οι Ελβετοί :
Όσοι πιστοίπροσέλθετε !!!!!!
ποτέ δεν είναι αργά
Σχόλια