Ακόμη άλλος ένας μετά Χριστόν προφήτης...

Είναι πιθανόν να έπεσε στα χέρια σας το σημείωμα, του κ. Γιάννη Παλαιολόγου στην Καθημερινή της 7/6/2014 για τον κ. Αλέκο Παπαδόπουλο και τις προβλεπτικές του ικανότητες με τίτλο: Είχε προειδοποιήσει για το μεγάλο χρέος. Θα αποφύγουμε να σας το παρουσιάσουμε αφού μπορείτε εύκολα να το βρείτε. Ισως το σημείωμα να είε και άλλες σκοπιμότητες, τις παραμονές του ανασχηματισμού...Εμείς, πάντως, δυκολευτήκαμε να βρούμε κάτι το συγκλονιστικά προφητικό και πολύ περισσότερο κάτι ουσιαστικά ρηξικέλευθο και προοδευτικό... Στην ΦΑΙΑΚΙΑ, τον Θεσπρωτό πολιτικό τον θυμόμαστε για διάφορα του παρελθόντος, όπως π.χ. την ναρκοθέτηση του ΕΣΥ με την δημιουργία ιδιωτικών ιατρείων μέσα στο Νοσοκομεία κ.α. Δεν λησμονούμε επίσης την καταπληκτική του επιγραμματική διατύπωση άποψης: Το Μάαστριχτ είναι το οικονομικό Σύνταγμα της Ελλάδος. (ας το ακούν μερικοί υπερπατριώτες και ορισμένοι άλλοι αριστεροί εκσυγχρονιστές και Φραγκολεβαντίνοι)... Γύρω από το θέμα αυτής της πρόβλεψης αλλά γενικότερα για τον πολιτικό Αλέκο Παπαδόπουλο γράφει ο φίλτατος της ΦΑΙΑΚΙΑΣ ΠΑΠ και ασμένως αναδημοσιεύουμε. Σε έναν τόπο, που η συλλογική πολιτική μνήμη είναι εφάμιλλη εκείνης των τρωκτικών και συνιστά τον καλύτερο διασώστη απίθανων καταστάσεων και προσωπικοτήτων, το σημείωμα που ακολουθεί δεν είναι μόνον πληροφιαριακό και υπομνηστικό αλλά και "διδακτικό". 

Λίγα λόγια για τον "αγωνιστή Θεσπρωτό πολιτικό", επειδή όπως φαίνεται ο αρθρογράφος προβληματίζεται σε ανάλογους δαιδάλους με εκείνους που βαδίζουν και οι σκέψεις του Σταύρου Θεοδωράκη, καταδιωκόμενες από ερινύες που κραδαίνουν βασανιστικά ερωτήματα όπως αυτά :  π.χ. φταίει άραγε η "πολύ δημοκρατία" που έχουμε και προκαλεί με τη σειρά της "όλο και λιγότερη" δηλ φταίει ο κανιβαλισμός ή η αυτοκαταστροφή της δημοκρατίας και γι αυτό υπάρχει η κρίση, τι βύσμα είχαν τα κουνούπια και κατάφεραν να μπουν στην κιβωτό του Νώε, φταίει άραγε μόνο η γυναικεία φύση της ελληνίδας μάνας για το συγκεκριμένο DNA του έλληνα ή είναι θέμα μεταπολιτευτικής κουλτούρας και τόσα άλλα) και καταλήγει στο να μας βάλει μπροστά το τόσο σοβαρό φιλοσοφικό δίλημμα για το χαρακτήρα του Παπαδόπουλου : "ή έτσι ή γιουβέτσι".

Αλήθεια ποιός είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος ;

Μήπως είναι εκείνος που έπαιξε συστηματικά (τουλάχιστον δύο φορές) το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, επωμιζόμενος ως δικά του "τα λάθη" των σημιτικών κυβερνήσεων, εξαγνίζοντάς τις  για να επανέλθει μετά από λίγο στο προσκήνιο και να επαναλάβει την ίδια τακτική, εφαρμόζοντας πιστά και με "ολίγη προσωπική πατέντα" τις επιταγές του "φιλελεύθερου εκσυγχρονιστικού" ρεύματος του ΠΑΣΟΚ.

Ας μας πεί λοιπόν ο αρθρογράφος αυτού του αθώου εγκωμίου αν υπάρχει έστω και ένα σημείο που η πολιτική "του", δεν μπορεί να μην χαρακτηριστεί ως φιλελεύθερη.

Ποιός λοιπόν με το πρόσχημα της "μηχανο (γ) ράφησης" των οικονομικών δεδομένων έκανε τον περίφημο Τηρεσία και δεν προχώρησε σε ένα δίκαιο (τουλάχιστον, αν μη τι άλλο) φορολογικό σύστημα. 

Το χειρότερο που έκανε όμως εκτός από το ημιτελές του φορολογικού "εκσυγχρονισμού", είναι ότι με τον τρόπο αυτό δημιούργησε για πάνω από μία 20ετία το άλλοθι, ότι υπάρχει ένα "λειτουργικό" φορολογικό σύστημα, που διασφαλίζει έστω και ελάχιστα τον πολίτη. (ουσιαστικά κατοχυρώνει τις τράπεζες από τις απάτες των μικροκομπιναδόρων και εξασφαλίζει την ασυλία των μεγαλοεπιχειρηματιών).

Αυτό και μόνον αυτό ήταν το έργο του στο ένα σκέλος της πολιτικής που είχε εμπνευσθεί. (ξέχασα επίσης και τη καθιέρωση των "αντικειμενικών κριτηρίων" για τους ελευθεροεπαγγελματίες)

Ποιός "έστησε" τον Καποδίστρια; Ο ίδιος άνθρωπος υλοποιώντας τη μεγαλόπνοη πολιτική της ΠΑΣΟΚ ικής αποκέντρωσης, που συνοψίζεται στο ότι η κεντρική εξουσία παρεχώρησε στη Τ.Α. όσες αρμοδιότητες ήθελε η ίδια να απεμπολήσει, επειδή θεωρούσε ότι είτε της ήταν άχρηστες, είτε πολυδάπανες, δρομολογώντας στην ουσία ήδη από τότε, το πρόγραμμα υλοποίησης της μεταμόρφωσης του κρατικού μηχανισμού στις νέες ανάγκες της άρχουσας τάξης και των νεοδημιουργηθέντων στρωμάτων της οικονομικής ολιγαρχίας. Σε αυτά τα  πλαίσια έμελλε στη πορεία να διαλυθεί ακόμη και το ίδιο το κράτος πρόνοιας. Την ίδια στιγμή όμως κράταγε για λογαριασμό δικό της, ότι απαιτούνταν τουλάχιστον για εκείνη την εποχή σαν στοιχεία του κρατικού μηχανισμού που λειτουργούσε σε όφελος των μεγάλων διεθνών και εγχώριων μονοπωλίων. 

Σε τι άλλο εξυπηρετούσε επίσης η "διοικητική μεταρύθμιση" του Παπαδόπουλου; Φυσικά στη νομιμοποίηση και παγίωση, αλλά προ πάντων τη κατοχύρωση της συγκροτημένης πλέον εκλογικής - οργανωτικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, το δέσιμο των δομών με τους ληστρικούς εκλογικούς νόμους, αλλά αναμφισβήτατα και στη "θεσμοθέτηση" της ΠΑΣΟΚικής νοοτροπίας στις δομές και λειτουργίες όσον αφορά τη τοπική διαχείριση και άσκηση (με όποιους περιορισμούς) της εξουσίας σε τοπικό επίπεδο, σε ότι δηλαδή είχε μείνει κάπως ανέπαφο από τις λαμογιές, τις λοβιτούρες, τη σήψη και τη διαφθορά και που θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελεί δημοκρατική διέξοδο για το λαό, απειλή όμως για τη ΠΑΣΟΚική διαχείριση των συμφερόντων της ολιγαρχίας.

Αυτό λοιπόν ήταν το έργο του στο άλλο σκέλος της πολιτικής που είχε εμπνευσθεί.

Αλοίμονο, το "δημιουργικό" έργο του "δαιμόνιου και εργατικού" Θεσπρωτού, δεν περιορίστηκε στα όσα περιγράφτηκαν - με λιτό τρόπο - πιο πάνω.

Εξ ίσου πλούσια ήταν και η θητεία του στο Υπουργείο Υγείας. Εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι έβαλε σε εφαρμογή με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο το βαθυστόχαστο σχέδιο της πολιτικής "του", συνδυάζοντας και τα δύο σκέλη, δηλ. την οικονομική και τη διοικητική μεταρύθμιση ! Έτσι λοιπόν όχι μόνο διατήρησε το αμαρτωλό καθεστώς των προμηθειών με "εξωσυμβατικές" διαδικασίες, διευρύνοντας το φάσμα των υλικών με καρδιολογικά και ορθοπαιδικά υλικά, τινάζοντας τις δαπάνες και το χρέος στον αέρα, αλλά εμπνευσμένος από τα ηλεκτρονικά συστήματα "μηχανογράφησης" του υπουργείου οικονομικών "εμπνεύσθηκε" τα ΟΠΣΥ (Ολοκληρωμένα Πληροφοριακά Συστήματα) και έστησε το πανηγύρι με τις εταιρίες που πουλούσαν επί σειρά ετών software, για τα νοσοκομεία και τα οποία μέχρι σήμερα δεν έχουν (σ'ένα μεγάλο μέρος τους) ακόμη παραδοθεί. Η αποσπασματική λειτουργία ορισμένων τμημάτων τους μάλλον δίδει την αίσθηση ότι υπάρχει ένα σύστημα που λειτουργεί, έστω και με κάποιες ατέλειες. Η πραγματικότητα είναι όμως εντελώς διαφορετική, αν σκεφθεί κανείς ότι στην ουσία με τον τρόπο αυτό συνεχίζονται όλες οι αμαρτωλές διαδικασίες, δεδομένου ότι “το σύστημα” δεν είναι σε θέση να καταγράψει ολοκληρωμένα και συντονισμένα τις βασικές λειτουργίες των νοσοκομείων, έτσι ώστε να υπάρχει έλεγχος, προγραμματισμός και αξιόπιστη παροχή και επεξεργασία δεδομένων.  Έτσι όμως αντιλαμβάνονταν το ΠΑΣΟΚ, του οποίου γνήσιο τέκνο υπήρξε ο Παπαδόπουλος τα συστήματα εκσυγχρονισμού και εξυγίανσης των προμηθειών και της εφαρμογής των νέων τεχνολογιών στον τομέα της υγείας. Παράλληλα όμως έβαλε επίσης σε εφαρμογή και τη γνήσια ΠΑΣΟΚική πρακτική, η οποία συνίσταται στο εξής : 

εξασφαλίζουμε με πιο ασφαλή και πιο αποτελεσματικό τρόπο τα μεγάλα συμφέροντα, όταν δημιουργούμε ταυτόχρονα έναν  "ελεγκτικό μηχανισμό" , που αποτελειται φυσικά από ένα δίκτυο υμετέρων.

 Έτσι λοιπόν φτιάχτηκε και το ΣΕΥΠ κατά το πρότυπο της υπηρεσίας των ελεγκτών δημόσιας διοίκησης, που πλαισιώθηκε από "δικά μας παιδιά", που τοποθετήθηκαν εκεί με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια και που αποκαλούνταν "το σώμα των πρετοριανών".  Για τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητα της αρμόδιας υπηρεσίας του υπουργείου μιλάει η ίδια η ζωή, οι αναρίθμητες έρευνες που δεν έχουν ολοκληρωθεί ή που έχουν "κλείσει" και η προκλητική ασυδοσία των μεγάλων ιατρικών κέντρων στο χώρο της υγείας, που εξακολουθούν να λυμαίνονται τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τσέπες των ελλήνων πολιτών, εκτινάσσοντας στα ύψη την ιδιωτική δαπάνη από τα ελληνικά νοικοκυριά, όσα φυσικά μπορούν να πληρώσουν ακόμη . 

Για παράδειγμα με ποιό τρόπο χαρακτηριστικά :

με τη πρόσφατη κατάργηση των πληθυσμιακών κριτηρίων για τη χορήγηση αδειών εγκατάστασης αξονικών τομογράφων. Με τον τρόπο αυτό "δώρησαν" σε πασίγνωστη αλυσίδα διαγνωστικών κέντρων 65 νέους τομογράφους, που δεν θα αποκτούσε  μεγαλοεπιχειρηματίας του χώρου, αν συνέχιζαν να ισχύουν οι προηγούμενοι περιορισμοί

με την εκτόξευση  στα ύψη της "ιδιωτικής"  (που αποτελεί μέρος της συνολικής) φαρμακευτικής δαπάνης. Ας σημειωθεί ότι τα μεγέθη αυτά σκόπιμα συγχέονται για ευνόητους λόγους, ανάλογα με τη περίσταση και κατά το δοκούν, τόσο από τις υπηρεσίες του ΕΟΦ και του υπουργείου, όσο και από τους ειδήμονες, όταν αναφέρονται με περίσεια σοβαροφάνεια σε θέματα δαπανών υγείας.

Σήμερα αυτό που έχει σημασία για τον κάθε ασφαλισμένο ή ανασφάλιστο (μιας και προστέθηκε πλέον και αυτή η κατηγορία) είναι ότι : η φαρμακευτική δαπάνη, ανεξάρτητα από νούμερα, δηλώσεις και υπολογισμούς, είναι απλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ. 

Σήμερα που παρά τη μείωση της τιμής πολλών φαρμάκων, τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών αυξήθηκαν, είτε με τα "πρωτότυπα", είτε με τα παράγωγα (από τα γενόσιμα δηλ. τα generics που όπως φαίνεται οι "παραμορφωμένοι' καθηγητάδες του LSE, έκαναν άλλη μετάφραση, αν και προέχονται από τον όρο generate), που παράγουν τα γνωστά φαρμακευτικά μεγαθήρια ή άλλες φαρμακοβιομηχανίες - όχι βέβαια ελληνικές, οι οποίες έχουν καθηλωθεί από τους περιορισμούς που τους βάζει η ελληνική νομοθεσία αποκλειστικά στη παραγωγή του φασόν και των αντιγράφων, με υποχρεωτικές τιμές που δεν αντέχουν στον διεθνή ανταγωνισμό -  που έγιναν στην πορεία πολυεθνικές, αναπτύσοντας εδώ και χρόνια, αυτή τη συγκεκριμένη "εναλλακτική" παραγωγή.

Το αποκορύφωμα βέβαια είναι η καθιέρωση της "περιβόητης τιμής αναφοράς", που εκτοξεύει τις τιμές  των φαρμάκων και τη συμμετοχή των ασφαλισμένων σε ύψη ιλιγγιώδη.

με τη υπουργική παρέμβαση στον τομέα διαχείρισης των αποβλήτων. Έτσι σε ένα τοπίο όπου ή Ελλάδα είχε "μοιρασθεί" σε δύο ζώνες εκμετάλλευσης - βόρεια και νότια της Λαμίας - με γνωστή τυπο - κατασκευαστική (παν)εταιρεία μαζί με τις υπεργολαβικές της εταιρείες  να μονοπωλούν τη διαχείριση στη νότια Ελλάδα και έναν ιδιώτη με έναν αυτοσχέδιο κλίβανο στη βόρεια Ελλάδα, η αγορά ξαφνικά "αυξήθηκε". Δηλαδή από "ένα τόνο το χρόνο" μολυσματικών νοσοκομειακών αποβλήτων που έβγαζε ένα μέτριο επαρχιακό νοσοκομείο, οι ποσότητες αυξήθηκαν σε "ένα τόνο το μήνα" !!

Ο λόγος ή η αφορμή : η "ανεύρεση" μολυσματικών αποβλήτων σε κάποιες χωματερές προοριμένες μόνο για τα αστικά απόβλητα. Έτσι η φόρμουλα που βρέθηκε για να μην κινδυνεύουν με ποινές τα νοσοσκομεία είναι : να πετούν μεγάλο μέρος των αστικών λυμμάτων τους , στα νοσοκομειακά, που χρειάζονται ειδική πολυδάπανη επεξεργασία. Φυσικά ενώ υπάρχει έλεγχος για τη παρουσία μολυσματικών στα αστικά απόβλητα, δεν υπάρχει το αυτονόητο δηλ. ο αντίθετος έλεγχος για παρουσία αστικών μέσα στα μολυσματικά, ώστε να επιβληθούν αντίστοιχες ποινές και να μειωθεί το 12πλασιασμένο κόστος διαχείρισης.

Με άλλα λόγια όπως ακριβώς τα έλεγε “χύμα και τσουβαλάτα” στις δύο επιστολές που διαβάσαμε και όπως είχε προειδοποιήσει αυτός ο φοβερός Θεσπρωτός !

Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να μην σταματήσω εδώ. Θεωρώ ότι κορυφαία πράξη που χαρακτηρίζει τη πολιτική δραστηριότητα του Αλέκου Παπαδόπουλου και που προφανώς σκοπίμως αντιπαρέρχεται ο αρθρογράφος, είναι η συμμετοχή του στην υπόθεση Οτσαλάν. Μία πράξη που δημιουργεί πολλαπλές αμβισβητήσεις και κατηγορίες, δυστυχώς όμως μια και μοναδική ερμηνεία. Όσον αφορά τις πρώτες καλό θα ήταν να μας διευκρινήσει ο αρθρογράφος το ρόλο του Παπαδόπουλου στην υπόθεση αυτή , τη σχέση του με "το δίκτυο 21", που σήμερα βλέπουμε τα βασικά του στελέχη να πλαισιώνουν τον ηγετικό πυρήνα της ΝΔ και του ίδιου του Σαμαρά, με αποκορύφωμα το Φαήλο Κρανιδιώτη που υπήρξε και ο "δικηγόρος" του ατυχούς Οτσαλάν.

Εδώ ας θυμηθούμε ότι το εν λόγω δίκτυο εμφανίστηκε σε μια περίοδο όπου το κύρος της χώρας είχε προσβληθεί στα μάτια του κόσμου από τους δουλοπρεπείς χειρισμούς της κυβέρνησης Σημίτη.

Τότε λοιπόν και για τα μάτια του κόσμου φτιάχτηκε το "κατά τα άλλα πατριωτικό" και εθνικό δίκτυο, στο οποίο έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή και πρόσωπα μη ανήκοντα στη συγκεκριμένη ομάδα, όπως η Κανέλη, που τότε κυκλοφορούσε το "θολής και αμφίβολης" πολιτικής περιοδικό “Νέμεσις”. Η ταχύτατη μετεξέλιξη του δικτύου, εναλασσόμενη με την κατά καιρούς παραμονή του στην αδράνεια και στο περιθώριο της δημοσιότητας, εξασφάλισε τη δημιουργία ενός κατάλληλου για τις σημερινές συνθήκες εργαλείου προς χρήση, όπου μπορούν να συνυπάρχουν ακροδεξιοί, εθνικιστές, σοσιαλιστές, πατριώτες κ.λ.π. Ήτοι κατά το λαϊκότερον : αδελφές και παλληκάρια γίναμε μαλλιά - κουβάρια" . Ας μας πει λοιπόν ο αρθρογράφος ποια η σχέση του Παπαδόπουλου με την υπόθεση Οτσαλάν, διότι μόνο εκείνη του Πάγκαλου μπορούμε να φανταστούμε. Εκτός αν μας θέσει τον προβληματισμό του σε ύφος και περιεχόμενο "Σταύρου Θεοδωράκη".

Προσοχή ο δαιμόνιος Θεσπρωτός διαθέτει ένα μεγάλο προσόν, εξασφαλίζει από μόνος του τη μελλοντική πολιτική του αποκατάσταση. Με μια φυσική βλοσυρότητα, σοβαρότητα και αυστηρότητα που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, δηλώνει ευθαρσώς κάθε φορά που τον "αποχωρούν" ότι η αιτία της απομάκρυνσης του ήταν οι απαιτήσεις των  μεγάλων συμφερόντων, με τα οποία "ήρθε σε σύγκρουση". Για παράδειγμα με το πανεπιστημιακό κατεστημένο όταν ήταν στο υπουργείο Υγείας και με τόσα άλλα τα οποία πολέμησε ηρωϊκά και σθεναρά, από όλα τα μετερίζια στα οποία έδωσε το αγωνιστικό του παρόν.

Σήμερα μπορείτε να παρακολουθήσετε τον πολιτικό άνδρα στις πολιτικές του αναζητήσεις μέσα από κύκλους διαλέξεων - στις οποίες μεταφέρει τη πλούσια, χρήσιμη και διδακτική του πολιτική εμπειρία - όπως από εκείνες που δίδει με μεγάλη του ευχαρίστηση, από κοινού με τον Μάνο, του οποίου το εγκώμιο δεν διστάζει να πλέξει, σε ίδρυμα του αμερικανικού κολλεγίου, υπό τη διεύθυνση του Ανδριανόπουλου !!!!!!! 

Σίγουρα αν τον βοηθούσε η ηλικία του θα αποτελούσε κι αυτός αξιοποιήσιμο “πολυ - δια - αποδημητικό” παράγοντα για διακομματικές, διαπαραταξιακές, διαπλεκόμενες, διαγραφές και μεταγραφές από τη δεξαμενή της “μεγάλης δημοκρατικής παράταξης” (αν και που να ξέρει κανείς, ποτέ δεν είναι αργά).

Εάν απορείτε γιατί μπήκα στο κόπο να κάνω ένα τόσο μακροσκελές σχόλιο, το οποίο μπορεί να θεωρήσετε ακόμη και φλύαρο, απαντά η σημερινή ΣΤΑΘΕΡΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΩΔΙΑ, που υποχρεωνόμαστε να ζήσουμε για πολλοστή φορά, χειρότερη από χιλιοπαιγμένη ελληνική ταινία, στην οποία οι "Σπαθάρειες φιγούρες της πολιτικής" αναβοκατεβαίνουν στο πολιτικό παλκοσένικο, χάρις τη δική μας ανοχή και λήθη.

Θυμάται κανείς άραγε ότι ο περιβόητος Θεοχάρης για τον οποίο ο Πάγκαλος πρόσφατα είπε χαρακτηριστικά, ότι άφησε εποχή στο υπουργείο Οικονομικών και για τον οποίον ο Στουρνάρας μόνο που δεν δάκρυσε, όταν πληροφορήθηκε την απομάκρυνσή του, ήταν εκείνος που βούλιαξε την "Ασπίς Πρόνοια" χωρίς να αποκαταστήσει τους πελάτες και τους εργαζόμενους της.

Δυστυχώς είναι οι ίδιοι άξεστοι απατεώνες που αφήνουμε να διαχειρίζονται τα του οίκου μας και επανέρχονται, ούτε καν με άλλο, παρά με το ίδιο πρόσωπο, όταν τους χρειαστεί το σύστημα για να συνεχίσουν το δύσκολο αλλά φιλολαϊκό και ανθρωπιστικό τους έργο.

Καλλίτερη απόδειξη δεν υπάρχει από τη σύνθεση της σημερινής κυβέρνησης, - η αναγγελία της οποίας με βρίσκει στο μέσο της συγγραφής του κειμένου - με πρόσωπα της γνωστής δεξαμενής, που ανανεώνονται εξαγνιζόμενα στη διασυνδεδεμένη τεράστια (για να χωράει τον απαραίτητο αριθμό) “πολιτική κολυμβύθρα του Σιλωάμ” και των οποίων οι "χάρες" είναι αστείρευτες και το μεγαλείο τους απύθμενο.

Αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθεί ο καθ'ένας μας μετά από το άκουσμα της σύνθεσης της σημερινης κυβέρνησης και προτού προλάβει να φαρμακωθεί από το δηλητήριο του "προβληματισμού" που επιβάλει  το "σύστημα", είναι το αν και κατά πόσο μπορεί να έχει το περιθώριο να εξακολουθεί να ανέχεται αυτόν τον προκλητικό εξευτελισμό της προσωπικότητάς του, σαν κάποτε που  "ήταν όλα σιωπηλά γιατί τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" 

Τέλος στο μόνο που θα συμφωνήσω με τον συγγραφέα του "διακριτικού" και αθώου κατά τα άλλα άρθρου για τον Αλέκο Παπαδόπυλο είναι το συμπέρασμά του :

Για πολλά χρόνια στην Ελλάδα, πολλοί δεν ήξεραν και πολλοί που ήξεραν δεν μιλούσαν. Το πιο τραγικό από όλα, όμως, ήταν ότι υπήρχαν αυτοί που ήξεραν και μιλούσαν - αλλά δεν τους άκουγε κανείς. 

με τη μόνη διαφορά ότι ο Αλέκος Παπαδόπουλος όπως και πολλοί άλλοι ακόμα, σε καμιά περίπτωση δεν ανήκουν στη δική μας ομάδα, που ξέρουν, μιλούν και δεν μας ακούν, γιατί ξέρουν που και πότε να μιλούν και να κάνουν πως δεν τους ακούν !