Ανησυχίες το μυαλό μου τριγυρίζουνε πολλές ........

Το συγγραφικό τάλαντο του φίλτατου ΠΑΠ μαζί με το καυστικό του χιούμορ και τον διεισδυτικό του λόγο το γνωρίζουμες πολύ καλά στην ΦΑΙΑΚΙΑ... Ευκαιρία να το γνωρίσετε και όσοι μη γνωρίζοντες... Θέμα του η κεντροαριστερά... 

Ανησυχίες το μυαλό μου τριγυρίζουνε πολλές ....
Δεν σας κρύβω ότι με βασανίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό αγωνία για το μέλλον της ΔΗΜΑΡ, αλλά κυρίως ανασφάλεια !!!
Το θέμα μην το θεωρήσετε σε καμμιά περίπτωση προσωπικό και συναισθηματικό. Επιμένω πως είναι καθαρά πολιτικό !!
Μόνο και μόνο στη σκέψη πως αύριο (απ'το Σεπτέμβρη και μετά) ίσως να μην υπάρχει ΔΗΜΑΡ, με πιάνει σύγκρυο (με την καλή έννοια).
Αντιλαμβάνεσαι το τεράστιο κενό που θα δημιουργηθεί στο χώρο της "Κεντροαριστεράς" και της ¨μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης".
Που θα βρεθούν πλέον τα ικανά στελέχη από την αστείρευτη δεξαμενή, που τροφοδοτεί με τα πεντακάθαρα νερά της ακατάπαυστα και πλουσιοπάροχα η γειτονική κολυμβύθρα του Σιλωάμ ;
Αναρωτιέμαι, δεν είναι άραγε κρίμα να πάει χαμένο ένα τέτοιο πρωτοφανές για την εποχή μας θαρραλέο εγχείρημα, που έφτασε μέχρι και την ανάληψη (όχι κατάληψη, όλα κι όλα) της εξουσίας έστω και προσωρινά από ό,τι καλλίτερο είχε να επιδείξει μια σύγχρονη αριστερά ;
Πιστεύω πως κακώς ασχολούμαστε με το ερώτημα, πότε έγινε το λάθος, όταν μπήκε ή όταν βγήκε από τον "κυβερνητικό συνασπισμό" (κάτι σαν το Grosse Koalition που έκαναν μετά οι Γερμανοί, ακολουθώντας το παράδειγμά μας).
Γιατί είναι το ίδιο με το "αυγό και την κότα". Κατά συνέπεια είναι λάθος να το προσεγγίζουμε μόνο με πολιτικά κριτήρια, θα χρειασθούν κι άλλα π.χ. βιολογικά (και δεν εννοώ επιβίωσης), αλλά κυρίως πρώτ' απ'όλα εκείνα της "καθαρής' και "απόλυτης" τέχνης.
Σε αυτό τον προβληματισμό θεωρώ ότι θα αποδειχθεί τεράστια η συμβολή του Γρηγόρη Ψαριανού, μιας και διακρίνεται, εκτός των άλλων και για το καλλιτεχνικό του ταλέντο.
Να μην αμφιβάλλεις. θα σου θυμίσω ότι παρά τη χαρακτηριστική του μετριοπάθεια που για λόγους ηθικής του επιβάλλει να μένει στο περιθώριο, εν τούτοις είναι ο στιχουργός του γνωστού άσματος του Πανούση "Οι εκλογές".
Εμπνευσμένο από τη συμμετοχή του στους λαϊκούς αγώνες στις δεκαετίες μετά τη μεταπολίτευση και σε πλήρη αρμονία με τις αριστερές καταβολές του έγραψε τους παρακάτω στίχους :

στης Βουλής τα έδρανα
αχ κι εγώ να έκλανα


Μη με παρεξηγήσετε, αλλά βλέποντας όλη αυτή τη τιτάνια προσπάθεια που καταβάλει για τη διατήρηση της ενότητας 
και του πνεύματος ομοψυχίας αυτές τις δύσκολες ώρες μέσα στη ΔΗΜΑΡ
σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να επικαιροποιήσει κανείς το άσμα, συμπληρώνοντας και τους παρακάτω στίχους :

Στης βουλής το πέρασμα
έκατσα για κέρασμα
εξουσία  μύρησα
τις ποδιές τους φίλησα
αχ και να κατάφερνα 
τις κλανιές μου να άφηνα 
δίχως να με βλέπανε
τα σκατά που τα'κανα 

Δεν φτάνει βέβαια στο ύψος του λυρισμού του στιχουργού, αλλά τέλος πάντων !
Γυρνώντας όμως στον κόσμο της σκληρής πραγματικότητας, ίσως θα'πρεπε να αναρωτηθεί κανείς στα σοβαρά :
Αλήθεια πόσος κόσμος εκτός από αυτούς που πέρασαν ένα όμορφο απόγευμα συζητώντας στη Κεντρική Επιτροπή, βασανίζεται προβληματιζόμενος για τις εξελίξεις στο χώρο της  ΔΗΜΑΡ ;
Πρόκειται όντως για υπαρκτό ερώτημα και μάλιστα με τις διαστάσεις που επιμελώς δίνονται με πολύ μεγάλη προθυμία απλόχερα από τα ΜΜΕ ;
Πολύ φοβάμαι ότι τα πραγματικά ερωτήματα βρίσκονται αλλού.
Μήπως όλος ο προβληματισμός για το μέλλον της κεντροαριστεράς, που σίγουρα αναφέρεται σε ξεπερασμένες πολιτικές γεωγραφίες, ξεπερασμένες από τις κοινωνικές και ταξικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, 
ιδιαίτερα με το ρόλο που προσδιορίζεται και προορίζεται  επιμελώς αυθαίρετα από το "σύστημα" για λογαριασμό της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τη βασική επιδίωξη δηλ. τη συζήτηση για δημιουργία ενός μετώπου και τις αρχές του ;
Μήπως  συζητώντας γι αυτά που δεν χρειάζεται, ξεχνάμε αυτά που θα'πρεπε να συζητάμε ;
Τι νόημα έχει μια κεντροαριστερά, αν δεν υπηρετήσει ένα μέτωπο πάλης ενάντια στο σημερινό κατήφορο αν όχι να συρθεί μαζί με το "σύστημα" στον κατήφορο ;
Πόσο ειλικρινείς είναι όσοι νεόκοποι  συμπαθούντες την "ανανεωτική κεντραριστερά" κόπτονται για το μέλλον της ;
Μήπως στην ουσία αντί για το μέλλον της επιδιώκουν την εξαφάνιση της, προκειμένου να διευκολυνθούν στις διαδικασίες δημιουργίας ενός ή περισσότερων νέων μορφωμάτων που ούτε κατ'όνομα δεν θα θυμίζουν στοιχειωδώς, κάτι λίγο από την αριστερά ;
Μήπως έτσι τα νέα μορφώματα χωρίς "αριστερές μνήμες" θα αποτελούν εύπλαστα νεωτεριστικά σχήματα, χωρίς να αναγκάζονται να απολογούνται, έστω και στοιχειωδώς για πολιτικές ενέργειες, αδιανόητες και ασυγχώρητες για την ηθική της κεντραριστεράς που διάλυσαν ;

Σχόλια